Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες όλων και περισσότερων αποτρόπαιων εγκλημάτων πρωτοφανούς αγριότητας δολοφονίες, βιασμούς και άλλων απεχθών εγκληματικών ενεργειών. Όταν το αστυνομικό ρεπορτάζ βρίθει σχεδόν καθημερινά ειδεχθών υποθέσεων, όταν κάνεις πως δεν ακούς τις φωνές της γειτόνισσας και δεν ανησυχείς τότε η σιωπή σου θεωρείται συνενοχή. Στον ποινικό μας κώδικα η ισόβια κάθειρξη είναι η υψηλότερη ποινή που μπορεί να εκτίσει ένας κατάδικος και επιβάλλεται στα λεγόμενα κακουργήματα. Ωστόσο, η υψηλότερη αυτή ποινή όπως χαρακτηρίζεται είναι στη πράξη μόλις 16 χρόνια κάθειρξη. Ζωντανό παράδειγμα η υπόθεση των “Γλυκών Νερών”, όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων ο καταδικασμένος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος θα είναι ελεύθερος σε δεκαεννέα χρόνια. Και τώρα εισερχόμενοι από την μεριά των θυμάτων ποια συγγνώμη, και ποια δικαίωση και ποια ποινή θα γαληνέψει την ψυχή τους εκτός από τον θάνατο του δολοφόνου;
Όμως για αυτό είναι εδώ η ελληνική δικαιοσύνη υποστηρίζοντας πως όλοι έχουν δικαιώματα στην μεταμέλεια και την υπεράσπιση και την αναγνώριση ελαφρυντικών με αποτέλεσμα την μείωση των ποινών. Ισχύει όμως πάντοτε;
Ας αναλογιστούμε τι ελαφρυντικό θα μπορούσε να αναγνωρίσει ένας δικαστής στην υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου η οποία κατηγορείται για την δολοφονία των τριών παιδιών της, με το πλαίσιο της δολοφονίας να είναι το πλέον σοκαριστικό, η απάντηση πάλι είναι προφανής. Κανένα. Σαφέστατα, τα ποινικά αδικήματα ποικίλουν όπως και οι ποινές διαμορφώνονται αναλόγως. Όταν όμως, υπάρχει τεράστια αύξηση των εγκλημάτων επιβάλλεται η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα. Ο τελευταίος μάλιστα στην Ελλάδα αναμένεται να τροποποιηθεί με σκοπό την αυστηροποίηση του.
Όσον αφορά, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδικάζει τα πραγματικά ισόβια αναφέροντας πως αυτά αντιβαίνουν θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Για αυτόν τον λόγο έχει καταργηθεί και η θανατική ποινή ή αλλιώς η εσχάτη των ποινών, με οποιαδήποτε μέθοδο είτε τουφεκισμό (1847), γκιλοτίνα (1834 ), ηλεκτρική καρέκλα κτλ. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα καταργήθηκε το 1993. Στόχος της κοινωνίας είναι η προστασία των μελών της και ο σωφρονισμός των καταδικασθέντων και σε μεταγενέστερο στάδιο υπάρχει το ζήτημα της επανένταξης τους, επιπλέον η ειρηνική συμβίωση μπορεί να επιτευχθεί μέσω της δικαιοσύνης και το νόμου. Η τιμωρία αυτών που έχουν παραβεί τον νόμο λειτουργεί και παραδειγματικά προς αποφύγει παρόμοιων παρανομιών. Τι γίνεται όμως όταν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης δεν είναι αρκετές για να απαλύνουν τον πόνο ή να δικαιώσουν τις ψυχές των θυμάτων;
Για να επιστρέψουμε στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα με αφορμή το περιστατικό της δωδεκάχρονης από τον Κολωνό όπου έπεσε θύμα πολλαπλών βιασμών, γίνεται αντιληπτό ότι είναι αδιανόητο να μην εξαντληθεί η αυστηρότητα στην τιμωρία των υπαίτιων. Αξίζει να γίνει αναφορά, στην τοποθέτηση του κ. Βορίδη αναφέροντας πως πρέπει να αυστηροποιηθεί ο ποινικός κώδικας ειδικά για τους παιδοβιαστές και πως τα ισόβια πρέπει να είναι όντως ισόβια. Πρότεινε επίσης και την μέθοδο του χημικού ευνουχισμού που πραγματοποιείται σε άλλες χώρες σε εγκληματίες τέτοιου είδους. Μεγάλης σημασίας χρήζει η γρήγορη ανταπόκριση των αρχών και η υποστήριξη παιδοψυχολόγων στο κοριτσάκι σκοπός όλων η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων των οποίων ο αριθμός συνεχίζει και διευρύνεται. Τέλος με την συνεχή αύξηση των κρουσμάτων εγκληματικότητας και ιδίως κακουργημάτων η τροποποίηση του ποινικού κώδικα είναι μονόδρομος.
Συντάκτης: Μαρία Καρυώτη