Δεν είναι σε καμία περίπτωση κατακριτέο να θέλουν να μιλήσουν για την Ευρώπη οι ηθοποιοί, οι παρουσιαστές, οι αθλητές και γενικότερα οι προσωπικότητες με δημοσιότητα που δικαίως απέκτησαν είτε επειδή μόχθησαν στη σταδιοδρομία τους είτε επειδή τους την προσέδωσε απλόχερα η δόξα της μικρής οθόνης και όχι μόνο. Ίσα ίσα, αν καταφέρουν να παρασύρουν και τα ίδια τα κόμματα που τους επιλέγουν ως υποψήφιους ευρωβουλευτές τους, σε μία προγραμματική συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ και τη θέση της Ελλάδας σε αυτή, θα πρόκειται για μια εξαιρετικά χρήσιμη συγκυρία.
Αλλά…υπάρχει πάντα ένα «αλλά».
Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα κόμματα δεν επιλέγουν να στελεχώσουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους με celebrities επειδή ενδεχομένως μπορούν να διεκδικήσουν καλύτερα, για παράδειγμα, την οικοδόμηση μιας κλιματικά ουδέτερης, πράσινης, δίκαιης και κοινωνικής Ευρώπης ή επειδή μπορούν να προωθήσουν αποτελεσματικότερα τα ελληνικά συμφέροντα στον πυρήνα της ΕΕ. Οι celebrities μπαίνουν στα ψηφοδέλτια επειδή μπορούν να φέρουν ψήφους (περισσότερο) εύκολα και γρήγορα. Η φήμη και η δημοσιότητα δεν περιορίζονται από τα στενά όρια των προεκλογικών προγραμμάτων και των ιδεολογιών.
Και αναρωτιέται κανείς εύλογα: Δεν υπάρχουν άξια πολιτικά στελέχη από το πεδίο της πολιτικής, της επιστήμης, της εκπαίδευσης, των κινημάτων και του συνδικαλισμού, ώστε να στελεχώσουν τα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων τους; Μα και βέβαια υπάρχουν και μάλιστα σε όλα τα κόμματα. Όμως το πρόβλημα της αναγνωρισιμότητας μοιάζει ανυπέρβλητο στα μάτια όσων επιλέγουν τη δομή των ψηφοδελτίων. Καλή η επιστημονική κατάρτηση και η πολιτική σταδιοδρομία, όμως στους καιρούς της showbiz και της εικόνας δεν φέρνει ψήφους.
Κι έτσι, η ψηφοθηρική σκοπιμότητα δημιουργεί μια κουλτούρα αντι-πολιτικής στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Διότι όταν μετασχηματίζεις τον πολιτικό σου σχεδιασμό με κριτήριο την απήχηση των celebrities, τότε είναι φυσικό επακόλουθο οι Ελληνίδες και Έλληνες ψηφοφόροι να δωρίζουν τους ψήφους τους με κρυστάλλινα και σίγουρα μη πολιτικά κριτήρια.
Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές και οδεύουμε σε μία ευρωκάλπη δίχως η κοινωνία να έχει καν την αίσθηση του αντικειμένου για το οποίο θα κληθεί να ψηφίσει. Κάνουμε εκλογές για την Ευρώπη, χωρίς να συζητάμε για την Ευρώπη, ωστόσο σε κάθε λογής μελλοντική πρόκληση θα κατηγορήσουμε την Ευρώπη.
Τι κι αν η πλειοψηφία των νόμων που εφαρμόζουμε σε εθνικό επίπεδο αποτελούν ευρωπαϊκή νομοθεσία και οδηγία προς εφαρμογή; Τι κι αν η πλειοψηφία των εθνικών πόρων προέρχεται από ευρωπαϊκή χρηματοδότηση; Η πιο πρόσφατη μάλιστα είναι το Ταμείο Ανάκαμψης το οποίο αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας για πολλές χώρες μετά την πανδημία. Στο σημείο αυτό, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ακόμα και στην απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, η Ελλάδα κάνει πρωταθλητισμό κακοδιαχείρισης, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των πόρων (85%) έχει δοθεί σε πολύ μεγάλες επιχειρήσεις (τη στιγμή που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας), με περίπου 4.5 δισεκατομμύρια ευρώ να έχουν κατευθυνθεί μόλις σε 200 επιχειρήσεις σε σύνολο 400.000 επιχειρήσεων και 700.000 ενεργών επαγγελματικών ΑΦΜ.
Επανερχόμαστε στο θέμα μας. Λίγες εβδομάδες πριν τις Ευρωεκλογές, σχεδόν κανείς δεν μιλά για την Ευρώπη, ενώ στον πολιτικό διάλογο η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τις δημοσκοπήσεις ή επιμέρους εγχώριες πολιτικές ειδήσεις που δύναται να γεμίσουν την επικοινωνιακή φαρέτρα της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, με επιχειρήματα για επικείμενες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Μήπως τελικά η απαξίωση των Ευρωεκλογών, άρα και του ευρωκοινοβουλίου, έχει τις ρίζες της στην ίδια την ΕΕ; Μήπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο κυριαρχούν στη χάραξη της Ευρωπαϊκής πολιτικής (ακόμα κι αν θεωρητικά δεν είναι ο ρόλος τους αυτός) με αποτέλεσμα να παραγκωνίζουν το Ευρωκοινοβούλιο και να οδηγούν όλο και περισσότερους πολίτες και πολιτικούς να πιστεύουν ότι ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων στην ευρωκάλπη, δεν θα ακολουθήσει κάποια συνταρακτική εξέλιξη και η ΕΕ θα συνεχίσει να πορεύεται στον δρόμο που σχεδιάζουν τα υπόλοιπα κεντρικά της όργανα;
Μήπως όμως κι εμείς αντί της μικροπολιτικής, να εντάσσαμε στο τραπέζι του διαλόγου μείζονα ζητήματα ευρωπαϊκής προέλευσης που χρίζουν άμεσης αντιμετώπισης; Όπως για παράδειγμα την νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική που οδήγησε στις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις που είδαμε πρόσφατα σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για τη Πράσινη Συμφωνία και την υλοποίησή της δίχως ανεξέλεγκτο κόστος, για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, στο οποίο μάλιστα οι λανθασμένοι χειρισμοί έδωσαν έδαφος στην ακροδεξιά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Και βέβαια για το δημογραφικό, που αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη που μέρα με τη μέρα γερνά.
Μήπως τελικά υπάρχουν αρκετά κόμματα τα οποία δεν θέλουν να δώσουν πολιτικό χαρακτήρα στις ευρωεκλογές; Μήπως ο αποπροσανατολισμός της συζήτησης αποτελεί μονόδρομο; Ένας μανδύας που αποκρύπτει ότι τα συγκεκριμένα κόμματα δεν έχουν κάποια ουσιαστική πολιτική στρατηγική για το μέλλον της ΕΕ και κρύβονται πίσω από τηλεπερσόνες και γενικόλογες θεωρίες περί ευρωπαϊκού μέλλοντος;
Προϋπόθεση για να διεξαχθεί ένας ολοκληρωμένος διάλογος για τα παραπάνω ζητήματα, είναι τα ίδια τα κόμματα να έχουν σαφή και ολοκληρωμένα προγράμματα. Δυστυχώς πολλά -όχι όλα- από τα κόμματα που σε λίγες εβδομάδες θα ζητήσουν τη ψήφο μας, αντί ευρω-προγράμματος, καταθέτουν γενικόλογους άξονες, άνευ ουσίας και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Οι celebrities λοιπόν, είναι η λύση, σε ένα πολιτικό σύστημα, που αδυνατεί να προβάλλει ένα ουσιαστικό όραμα για την επόμενη ημέρα της Ευρώπης. Όμως, οι πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη από υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Έχουν ανάγκη από μια επόμενη ημέρα σταθερότητας, ασφάλειας, ευημερίας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Σταμούλης