Ένα σπουδαίο κεφάλαιο στο οικογενειακό δίκαιο αποτελεί ανέκαθεν, εκείνο του γάμου. Ο γάμος, υπό το νομικό πρίσμα, έχει διέλθει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα μεταβολών, ερχόμενος αντιμέτωπος με πληθώρα αντιδράσεων, μέχρι να φτάσει στο τελικό του σταθμό, όπως τουλάχιστον, εθεωρείτο μέχρι τη πρόσφατη πρόταση του νομοσχεδίου, αναφορικά με την νόμιμη τέλεση γάμου ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια. Η υποβολή του νομοσχεδίου προς ψήφιση από την ΝΔ, η οποία είναι ο επικρατής πολιτικός συνασπισμός, σε συνδυασμό με τη φανερή και έμπρακτη στήριξη αυτής της κίνησης από μεγάλο αριθμό παρατάξεων της αντιπολίτευσης, δεν συγκλόνισε μόνο τη κοινωνικοπολιτική σκηνή, αλλά «τάραξε» και τα νερά στο θρησκευτικό πεδίο.
Το 2015 με το ν. 4356, τέθηκαν τα θεμέλια της χώρας μας για την δημιουργία νομικά κατοχυρωμένης οικογενειακής εστίας, από τους μέχρι πρότινος συντρόφους του ίδιου φύλου, μέσω της αναγνώρισης της ελεύθερης και απρόσκοπτης προσχώρησης τους σε σύμφωνο συμβίωσης. Εκείνη η ρύθμιση αποτέλεσε την εναρκτήρια γραμμή, για να λάβουν χώρο συζητήσεις, με απώτερο σκοπό την περαιτέρω εναρμόνιση της επικείμενης νομοθεσίας με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς και οδηγίες, προεκτείνοντας το παραπάνω τύπο από συμβολαιογραφικό σε θρησκευτικό. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, στο Κοινοβούλιο κατατίθεται νομοσχέδιο το οποίο εκπροσωπεί την κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ και τις ανάγκες τους, αναδεικνύοντας το γάμο, των γνωστών, με τον ξενόφερτο όρο «γκέι», ως επιτακτικό αίτημα. Ωστόσο, η παρουσίαση αυτών των δεκατριών νόμων, δεν εμπίπτει απλά σε μια συνήθη νομοθετική λειτουργία. Το νομοσχέδιο δεν μπορεί να μην χαρακτηριστεί, ως ένας, εξέχουσας σημασίας, πολιτικός ελιγμός, ο οποίος σηματοδοτεί την αφετηρία για ένα κράτος φιλελεύθερο, ανταποκρινόμενο στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας, με τα σύνθετα φαινόμενα της, εξελιγμένο και απαλλαγμένο συνάμα από το απαρχαιωμένο τρίπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Η ρύθμιση φανερώνεται να προμηνύει την μετάβαση από την ισχύουσα αρχή της «αναλογικής» ισότητας, κατά την οποία ο γάμος είναι προνόμιο των ετερόφυλων πολιτών, σε μια πιο απόλυτη προσέγγιση της ισότητας, δίνοντας την ευκαιρία σε άτομα με διαφορετική σεξουαλική προσέγγιση, να δημοσιοποιήσουν και να προστατεύσουν νομικά τον δεσμό τους, καρπώνοντας τα πλεονεκτήματα του γάμου. Το νομοσχέδιο, που ενδέχεται να ενέχει το ρόλο της «Βίβλου» των ανθρώπων με «ιδιαίτερη» σεξουαλικότητα, μαρτυρά πως έννοια της συμπερίληψης, φαίνεται να έχει ριζώσει τόσο βαθιά στην καθημερινότητα και τη συνείδηση μας, με αποτέλεσμα να κάνει εμφάνιση και σε πολιτικό επίπεδο, φτάνοντας σε ανώτατα όργανα του κράτους μας, όπως το εθνικό κοινοβούλιο. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνεται και με την ανάληψη ηγετικής θέσης σε πολιτική ομάδα, με υψηλά εκλογικά ποσοστά, από πολιτική μορφή, η οποία έχει ομολογήσει την ομόφυλη σεξουαλική της προτίμηση, ενώ κατά το παρελθόν είχε παρατηρηθεί εκείνες οι προσωπικότητες στελέχωναν βουλευτικές θέσεις, αποφεύγοντας δηλώσεις για τις ερωτικές προτιμήσεις τους.
Παρά τις ανωτέρω διαπιστώσεις, ο θρησκευτικός παράγοντας τηρεί αρνητική στάση απέναντι στο νομοσχέδιο, απειλώντας με την παραίτηση του Πατριάρχη από το αξίωμα του. Το ενδιαφέρον δεν συνίσταται στην ανταπόκριση της Εκκλησίας, αλλά την στήριξη των θέσεων της με νομικούς ισχυρισμούς και όχι με κοινωνικοηθική θεωρία, όπως θα υπήρχε ανάλογη προσδοκία. Εκείνη τονίζει ότι, κατά τη συνθήκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο γάμος είναι αποκλειστικό δικαίωμα ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε παραλλαγμένη απόφαση να συνιστά παραβίαση. Κύριο μέλημα της είναι, βέβαια, να αποτρέψει την πιθανότητα τεκνοθεσίας, στα πλαίσια μιας ομόφυλης οικογένειας, προλαμβάνοντας, με αυτό το τρόπο, την παρέμβαση στη φυσική ροή της ζωής. Αυτός ο φόβος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άτοπος, εφόσον, βασιζόμενοι στην νομοθεσία περί της υιοθεσίας, επιτρέπεται κάποιος άγαμος, ο οποίος τηρεί μια σειρά κριτηρίων, τα οποία εξετάζονται από τον κατάλληλο οργανισμό, άσχετα με το λεγόμενο σεξουαλικό του προσανατολισμό, να προβεί στην τεκνοθεσία.
Εξετάζοντας τα πραγματικά περιστατικά με ανάλογη οπτική, ένας μονήρης άνθρωπος δεν δύναται να παράγει ζωή με φυσικό τρόπο, με συνέπεια και εκείνος να εγκυμονεί τον ανωτέρω κίνδυνο. Ασχέτως της ορθότητας των επιχειρημάτων τα οποία προβάλλονται, η εξουσία του κληρικού κόσμου είναι αναμφισβήτητη, όμως, ενέχει δευτερεύουσα θέση και οφείλει να ακολουθεί και να ασπάζεται τη πολιτική αρχή, η οποία εμμέσως αποτελεί το νομοθετικό όργανο. Στον αντίποδα, κοινή παραδοχή θεωρείται, πως ο γάμος έχει υπάρξει ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά μυστήρια. Συνεπώς, δεν είναι αποδεκτό το Πατριαρχείο να δέχεται αυστηρές οδηγίες και υποδείξεις και ουσιαστικά, να γίνεται λόγος για «κατά παραγγελία» τελετές από το Κράτος. Η χρυσή τομή ενδεχομένως να βρίσκεται σε μια πιο βαθιά συνεργασία, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο φορείς, καθώς είναι ανεπίτρεπτο, να μην αναγνωριστεί η διείσδυση της ορθοδοξίας σε όλους τους τομείς στην ελληνική κουλτούρα και κοινωνία, ως απόρροια να μην μπορεί να παραβλέπεται η βούληση των θρησκευτικών πατέρων παντελώς από την πολιτική.
Κλείνοντας, το νομοσχέδιο, το οποίο προασπίζεται τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, αποτελεί συνώνυμο της πρωτοπορίας, για μια χριστιανική χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία διαθέτει ορθόδοξο δόγμα. Αν και δεν γίνεται να παραβλέψουμε την πίεση που ασκείται από το θρησκευτικό παράγοντα, η μεταβολή του γάμου από προνομίου των ετερόφυλων, σε καθολικό δικαίωμα, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καθεστώς μιας απόλυτης ελευθερίας και έκφρασης, η οποία μόνο θετική επίδραση και όφελος θα μπορούσε να επιφέρει, συμβάλλοντας στην εξέλιξη της κοινωνίας, ως μιας κοινωνίας γεμάτης με «ανθρωπιά» και ελεύθερες επιλογές, θυμίζοντας εκείνες των μεγάλων κρατών «προτύπων», χωρίς να εμμένουν στο παρελθόν,γράφοντας σελίδες της σύγχρονης ιστορίας.
Συντάκτης: Γαρυφαλλένια Λιάκου