Εδώ και αρκετούς μήνες ο Έλληνας πρωθυπουργός κατέγραψε και αξιολόγησε τις “αντιδράσεις” των βουλευτών της πλειοψηφίας, στελεχών της παράταξης του αλλά και εν γένει των πολιτών σχετικά με το -υπερψηφισμένο- πλέον νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο ανεξαρτήτως φύλου. Από αυτή την γραμματική διεύρυνση του ορισμού του προέρχεται η λεγόμενη «σιωπηρή ισότητα» και όλων των υπόλοιπων δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτόν. Δηλαδή, να ισχύει γενικώς και αδιακρίτως για ένα παντρεμένο ομόφυλο ζευγάρι ό,τι ισχύει και για το κάθε παντρεμένο ετερόφυλο ζευγάρι, συμπεριλαμβανομένης και της τεκνοθεσίας και της αναγνώρισης της ΛΟΑΤΚΙ γονεϊκότητας που αφορά πολλά παιδιά που έχουν ήδη αποκτήσει ομόφυλα ζευγάρια στη χώρα μας.
Η τεκνοθεσία παραμένει, λοιπόν, το κυρίαρχο «αγκάθι» που είχε να διαχειριστεί πολιτικά το Μέγαρο Μαξίμου, μια και κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετές αντιδράσεις από τη «γαλάζια» Κοινοβουλευτική Ομάδα, αν και η κυβέρνηση κατάφερε μέχρι την τελευταία στιγμή της ψηφοφορίας να κάμψει τις “αντιστάσεις” ορισμένων βουλευτών της. Ενδεικτικά, τουλάχιστον ένας υπουργός που ήταν αρνητικός, ο Άδωνις Γεωργιάδης, τήρησε θετικότερη στάση. Από την άλλη, ένα άλλο κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος, ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης, είχε αποσαφηνίσει την θέση του σχετικά με την ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, καθώς είχε ισχυριστεί πως αν επρόκειτο ζήτημα κομματικής πειθαρχίας θα υπέβαλε την παραίτηση του. Νωρίτερα είχε εξηγήσει τη θέση του εξηγώντας πως νομικά, με βάση τον αστικό κώδικα, ο γάμος ταυτίζεται με την απόκτηση τέκνων.
Και φτάνω στο ερώτημα: είναι τελικά φυσιολογικό να παντρεύονται τα ομόφυλα ζευγάρια το 2024; Είναι μήπως αποτρόπαιο να μιλάμε για τεκνοθεσία όταν το παιδί μεγαλώνει έχοντας πρότυπα δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες; Βασικά, το μείζον ερώτημα είναι το τι είναι «φυσιολογικό» και τι όχι. Άλλο ερώτημα είναι το εξής: θα θεωρηθεί κάποιος πιο «παντελονάτος» αν, ενώ είναι gay, πέφτει θύμα ετεροκανονικών απόψεων που εν τέλει βλάπτουν και τα δικά του δικαιώματα; Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης παρατηρείται σε ελάχιστα queer άτομα, αλλά παρατηρείται. Τελικά, πόσο θύματα των εαυτών τους είναι και αυτά τα άτομα, πόσο δύσκολο είναι να ενταχθούν σε αυτή τη κοινωνία που ονομάζουμε δημοκρατική; Και ρωτώ: αν εκφράσω την ειλικρινή μου γνώμη, πόσο % politically correct θα είμαι και αν πω κάτι που δεν ταιριάζει με την άποψη της μάζας, πόσο καιρό θα πάρει για να με λιθοβολήσουν; Ναι, το Σύνδρομο της Στοκχόλμης υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καιρό υπάρχουν άτομα που ετεροκατευθύνονται για να «χωρέσουν» και αυτοί σε μια κοινωνία τέλειων και ναι, δικαιολογούνται.
Η ημιμάθεια και το performance υπάρχει παντού, όπου και να κοιτάξεις. Μπορείς να εκφράσεις τη γνώμη σου, μπορείς να εκφράσεις τις αρνητικές σου σκέψεις για ένα θέμα όσο θες, αλλά δε μπορείς να επέμβεις στη ζωή ενός άλλου ατόμου, λέγοντάς του ποια δικαιώματα θα πρέπει να έχει και ποια όχι. Τα παιδιά δε χρειάζονται μόνο πρότυπα, χρειάζονται αγάπη. Και ναι, καταλαβαίνω απόψεις που στηρίζονται στο γεγονός ότι ένα παιδί χρειάζεται και τη γυναικεία φιγούρα και την αντρική σε ένα σπίτι, αλλά δεν θεωρώ ότι το παιδί θα μεγαλώσει με βίαιη συμπεριφορά, με ψυχικές διαταραχές, με μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τον κόσμο, έχοντας φιγούρες και πρότυπα ίδιου φύλου, έχοντας δυο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες αλλά μεγαλωμένο με αξίες, παιδεία και συμπαράσταση. Προφανώς, αναφέρομαι στη περίπτωση που ένα παιδί μεγαλώνει με όλα αυτά τα ήθη και μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά είναι τόσο σπάνιο όσο θα ήταν για ένα ζευγάρι μαμάς και μπαμπά να τα προσφέρει όλα αυτά στο παιδί του σήμερα. Γιατί, μιλάμε για ανθρώπινα όντα και ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα. Αν το παιδί, για παράδειγμα, μεγαλώνει με μια μαμά και έναν μπαμπά βίαιο ως προς το ίδιο και ως προς τη μαμά, είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσει και αυτό την ίδια συμπεριφορά απέναντι στους συντρόφους του κατά την πάροδο των χρόνων. Το ίδιο ακριβώς όμως, θα συμβεί και αν το παιδί μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες και ο ένας εξ αυτών έχει βίαιη συμπεριφορά. Τονίζοντας για ακόμη μια φορά πως πρόκειται για ανθρώπους, με δικαιώματα.
Η αγάπη λοιπόν, ναι, είναι η λύση, όσο ρομαντική και ουτοπιστική και αν ακούγεται. Όσο ένα παιδί μεγαλώνει γύρω από αυτή δεν έχει σημασία αν η φιγούρα που έχει στο σπίτι είναι μόνο ανδρική ή μόνο γυναικεία. Στο διά ταύτα, οφείλουμε εν έτει 2024 να υπερασπιστούμε μια προοδευτική κοινωνία, με πρόταγμα την εξάλειψη των διακρίσεων και αποκλεισμών βάσει φύλου, φυλής, καταγωγής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρίας. Η αποτελεσματική απάντηση στα λεγόμενα μετα-υλιστικά αιτήματα, τα συνδεόμενα με τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα, υπηρετεί ακριβώς την ανοικτή και σύγχρονη κοινωνία.
Στο πλαίσιο αυτό, τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν πρέπει να αναμένουν άλλο να «ωριμάσουν οι συνθήκες» όσον αφορά το θεμελιώδες δικαίωμά τους στον γάμο και στη δημιουργία οικογένειας. Η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού δεν νοείται να τίθεται υπό την επιφύλαξη της αποδοχής του από το ελληνικό κράτος. Ο ρόλος του τελευταίου περιορίζεται, εν προκειμένω, στο να αγκαλιάζει τη μοναδικότητα, να σέβεται την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, τη προσωπική αυτονομία και, εν τέλει, την αρχή της ισότητας και της ίσης μεταχείρισης των πολιτών.
Και έτσι έγινε! Η 15η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε και επίσημα
ως η μέρα θέσπισης της ισότητας στον πολιτικό γάμο αφού
εγκρίθηκε το σχετικό νομοσχέδιο με 176 ψήφους υπέρ και 76
ψήφους κατά, κάνοντας την Ελλάδα, την πρώτη ορθόδοξη χώρα
στην Ευρώπη που το επιτρέπει. Η μέρα σκιαγραφήθηκε με
χαμόγελα και αισιόδοξα μηνύματα. Ήταν μια μέρα γιορτινή. Οι
δρόμοι γέμισαν παιδιά και ενήλικες που πανηγύριζαν με δάκρυα
στα μάτια. Γιατί, ναι, ήταν με μέρα απελευθέρωσης και
λύτρωσης μετά από άπειρους αγώνες, ήταν η μέρα που η αγάπη
σταμάτησε να έχει περιορισμούς και κοινωνικά «πρέπει», όσο
% politically correct μπορεί να ειπωθεί, βέβαια, και αυτό.
Συντάκτης: Βίβιαν Παρασκεύη Τσούτση