Δεν ήταν η κακιά η ώρα. Η κακιά η ώρα ήταν όταν σε επέλεξε και ήταν αποφασισμένη να χτίσει μια υγιή σχέση μαζί σου ή όταν άρχισε να σου μιλάει, να της μιλάς ή να έχετε την οποιαδήποτε επαφή. Δεν σκοτώνει ούτε η αγάπη, ούτε το πάθος, ούτε η ζήλεια… σκοτώνουν οι δολοφόνοι. Με τον όρο γυναικοκτονία να εισάγεται για πρώτη φορά νομικά στην Εγκύκλιο 12/2021 μπορούμε να μιλάμε πλέον για την αποφυγή της εξίσωσης του ζητήματος με αυτό της ανθρωποκτονίας, εφόσον η συγκεκριμενοποίηση του όρου συνεπάγεται στην πιο ξεκάθαρη και συνειδητοποιημένη προσέγγισή του.
Την έλεγαν Νεκταρία στην Κρήτη, Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, Ερατώ στη Λέσβο παρόλο που δεν έχει σημασία ούτε το όνομά σου, ούτε η καταγωγή σου. Η πατριαρχία έχει διαμορφώσει μια τεράστια τέτοια λίστα, συνεχίζει να γράφει ασταμάτητα νέα ονόματα άτυχων γυναικών και εμείς καθόμαστε παραδίπλα και πλέκουμε το εγκώμιο της ιδανικής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πενήντα γυναίκες δολοφονούνται από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους κάθε εβδομάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πενήντα γυναίκες που την προηγούμενη εβδομάδα δεν κατάφεραν να μιλήσουν για τα προβλήματα στη σχέση τους, για τη βία που πολλές φορές ανέχονταν, για τα ανεξέλεγκτα χέρια του δολοφόνου τους, να ρίξουν έστω ένα φανερό δάκρυ, να εμπιστευτούν κάποιον, να ξεφύγουν από αυτόν τον φόβο που τους προκαλούσαν, θεωρώντας ότι σε περίπτωση που μαθευτεί κάτι, θα επέλθουν τα χειρότερα. Και επέρχονται εν τέλει τα χειρότερα και όλοι μένουν άναυδοι γιατί αυτοί οι δύο ήταν το τέλειο ζευγάρι ή αυτός ήταν το καλό εργατικό παιδί που φρόντιζε την οικογένειά του, το μορφωμένο αγόρι που όλοι τον θαύμαζαν ή ο άνδρας που δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα σχολιασμού. Βέβαια, υπάρχουν φορές που ο βιασμός και η επακόλουθη γυναικοκτονία δεν έχουν ενδιάμεσους σταθμούς, ούτε προηγούμενα σημάδια που να αποδείκνυαν ότι τελικά θα είμαστε μια λιγότερη.
Φράσεις όπως , “Τι φορούσες όταν σε βίασαν;”, “Πόσο είχες πιει;”, “Τι δεν του είπες;”, “Τι δεν έκανες;” αποτελούν ερωτήσεις τοξικής αρρενωπότητας, τις οποίες υιοθετούν ακόμα και γυναίκες και αποτελούν την απαρχή -της δικαιολόγησης- της αδικαιολόγητης πράξης του άνδρα. Του άνδρα που έχει μάθει από την νεαρή του ηλικία ότι γυναίκα σημαίνει ένα “κομμάτι κρέας” που το διαχειρίζομαι όπως εγώ θέλω για να καλύψω τις ανάγκες μου, ένα τρόπαιο που όσα περισσότερα θεωρητικά κατακτήσω, ακόμα και με ειδεχθή τρόπο, θα καταξιωθώ ως οντότητα και όχι ως άνθρωπος γιατί ο όρος “άνθρωπος” διαφέρει σε έντονο βαθμό από αυτή τη συμπεριφορά. Συμπεριφορά βέβαια που πηγάζει από μια πατριαρχική οικογένεια και συνεκδοχικά κοινωνία, με στοιχεία κτηνανθρωπισμού, από ανασφάλειες του θύτη και υπερίσχυση του όρου “ανδρισμός” έναντι της γυναικείας ελευθερίας. Να φοράτε ό,τι θέλετε, να πίνετε όσο θέλετε, να λέτε και να κάνετε αυτά που θέλετε, γιατί δεν είναι το κοντό φόρεμα που πρέπει να αλλάξει, ούτε το επιπλέον ποτό που θα πιείτε σε μια έξοδο σας. Αυτά που πρέπει να αλλάξουν είναι οι συμπεριφορές, οι οποίες προκύπτουν από τον τρόπο σκέψης και τις αξίες σεβασμού, ισοτιμίας και εναρμονισμένης επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων.
Πρέπει, λοιπόν, να μάθουμε τα βασικά. Δεν υπάρχουν κτήματα, ούτε αποκτήματα, υπάρχουν προκλητικές συμπεριφορές που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αιτιολογία ενός εγκλήματος, υπάρχει κατοχυρωμένη η λύση ενός γάμου με δικαστική απόφαση (άρθρο 1438), όπως επίσης και η δυνατότητα το διαζύγιο να ζητηθεί από οποιονδήποτε από τους δύο συζύγους (άρθρο 1439). Άρα, και να διαβάζει θα μάθει κάποιος και να γράφει και να υπολογίζει αριθμητικά, χωρίς όμως να ξέρει να υπολογιζει την ανθρώπινη ζωή, να έχει ενσυναίσθηση, κατανόηση και αγάπη. Έτσι, τα βασικά αντιστρέφονται σε πολύπλοκα και ταυτόχρονα αναγκαία και από αυτή την συνειδητοποίηση καταπιάνονται γυναικεία χέρια που αντιστέκονται έναντι στην ανισότητα και την μισογυνική κοινωνία. Ο όρος ανδροκτονία δεν χρειάστηκε να επινοηθεί και να χρησιμοποιείται καθημερινά, γιατί δεν μπαίνουν τόσοι άνδρες σε ξενώνες για να γλιτώσουν από τις γυναίκες τους, ούτε φτάνουν τόσα ανδρικά τηλεφωνήματα σε συμβουλευτικά κέντρα και το κυριότερο δεν βρίσκονται τόσοι δολοφονημένοι.
Κορίτσια, όσες φύγατε άδικα, να ξέρετε πως οι υπόλοιπες θα θέλαμε να είστε εδώ, να ακούσετε την “συγγνώμη” μας και την “συγγνώμη“ όλου του κόσμου, να βρείτε τη δύναμη να φύγετε από καταστάσεις καταπίεσης και να αντιληφθείτε εσείς και όλοι μας ότι η αγάπη δεν σε κρατάει δεμένο αλλά σου δίνει χώρο και σε αφήνει όταν βλέπει ότι είναι αναγκαίο. Είναι πάντα δίπλα σου όταν την χρειαστείς και όχι οπλισμένη απέναντί σου. Όλα αυτά για έναν κόσμο που δεν θα ξανά ακούσουμε την φράση: “Ελάτε, σκότωσα τη γυναίκα μου”.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Μπεκίρη