Οι γονείς του Άλκη Καμπανού δήλωσαν πως πίστευαν ότι το παιδί τους θα ήταν το τελευταίο θύμα οπαδικής βίας στην χώρα. Όμως, δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν επαληθεύτηκε. Ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής δολοφονήθηκε άγρια, γενόμενος κατά αυτόν τον τρόπο το δέκατο τρίτο θύμα. Όλοι λυπηθήκαμε, κλάψαμε, αναρωτηθήκαμε γιατί να πεθαίνουν άτομα με αφορμή το ποδόσφαιρο. Αφορμή, διότι η πραγματική αιτία αναμφίβολα, δεν είναι αυτή. Δεν οπλίζεται το χέρι κανενός απλά και μόνο επειδή έχασε η ποδοσφαιρική ομάδα την οποία υποστήριζε ή κάτι παρόμοιο. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος εμφορούμενος από δημοκρατικές αξίες και αγάπη για τον συνάνθρωπο στην Ελλάδα και στις δημοκρατικές χώρες, να έκανε κάτι τέτοιο.
Αισθάνομαι πως το τελευταίο διάστημα πλανάται ένα περίεργο αίσθημα στην ατμόσφαιρα, ότι η ζωή μας για κάποιους δεν έχει καμία απολύτως αξία, δεν προστατευόμαστε από πουθενά και κανέναν. Σε τούτη εδώ την χώρα, είτε είσαι γυναίκα, είτε επιβάτης σε τρένο, πελάτης σε καφετέρια πλησίον γηπέδου… κινδυνεύεις. Όλοι γνωρίζουν τι συνέβη ήδη στην πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Δεν θα αναφερθώ πιστά στα γεγονότα γιατί δεν έχουν και τόση σημασία. Το νεκρό παιδί δεν θα γυρίσει πίσω, ακόμη κι αν ο Γιάννης Ρίτσος με τους εξής στίχους του θα διαφωνούσε “Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί ”. Ο Μιχάλης δεν ζει πια.
Προφανώς και οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν, τόσο από την κροατική όσο και από την ελληνική πλευρά. Το να γνωρίζεις και να οδηγείς δηλωμένους φασίστες στον τόπο που θέλουν να διαπράξουν έγκλημα, είναι εξίσου αίτιο καταδίκης όσο η ίδια η δολοφονία. Έχουν γίνει συλλήψεις, πραγματοποιούνται ανακρίσεις, όμως για την κρατική ευθύνη ποιος θα μιλήσει και κυριότερο, πώς θα αποδοθεί;
Υπήρχε η γνώση πως, παρά την ρητή απαγόρευση της UEFA για την μετακίνηση των οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ υπό τον φόβο επικείμενων επεισοδίων, καθώς οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων της Ντιναμό και του Παναθηναϊκού είναι αδελφοποιημένοι, γύρω στα εκατό πενήντα άτομα έχουν εισβάλει στην χώρα. Πού βρίσκονταν οι αστυνομικές αρχές ενώ γίνονταν όλα αυτά; Δήλωσαν πως παρακολουθούσαν διακριτικά τους χούλιγκαν, ενώ είχαν μπει παράνομα στην χώρα κι ύστερα τους έχασαν. Δηλαδή, διέσχισαν τουλάχιστον τρεις χώρες ανενόχλητοι, φτάνοντας στα ελληνικά σύνορα κι ενώ υπήρχε ενημέρωση από τις αρχές του Μαυροβουνίου για το ότι κατευθύνονται προς την χώρα, πέρασαν τελωνείο, διόδια, μπήκαν με ρόπαλα και καδρόνια σε μέσα μαζικής μεταφοράς και έφτασαν με τα πόδια στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, μια μέρα που δεν ήταν καν εκείνη του αγώνα, χωρίς να τους σταματήσει απολύτως κανείς. Το υπουργείο προστασίας του πολίτη ανύπαρκτο και η ελληνική αστυνομία ικανή μόνο για καθυστερημένη καταστολή, όχι για οποιουδήποτε είδους πρόληψη. Ο δράστης μπορεί και να μην έχει συλληφθεί ακόμη, όμως όσοι βρίσκονταν μαζί του, στην επίθεση κατά ανθρώπων που έπιναν καφέ με τους φίλους και την οικογένειά τους, είναι συνένοχοι. Από καθαρή τύχη δεν ήμασταν εμείς εκεί. Όπως και στα Τέμπη, στο Μάτι, στις πλημμύρες στην Μάνδρα.
Όσες φορές και σε όσους ανθρώπους δώσουμε τον τίτλο του αθάνατου, δεν αλλάζει κάτι. Θα υπάρξει και επόμενος, που ούτε θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Κι εμείς πάλι θα λυπηθούμε, οι πολιτικοί θα κάνουν τις ίδιες δηλώσεις, η ηγεσία θα δώσει τα θερμά της συλλυπητήρια και οι οικογένειες πάντα θα ζουν αγκαλιά με τον πόνο της απώλειας γιατί κανείς δεν ήταν εκεί, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αποτρέψει το έγκλημα…
Συντάκτης: Χαρά Σοφιανίδου
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις του What Politics Means και της συντακτικής ομάδας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του What Politics Means. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των δύο έως τριών πρώτων παραγράφων με την προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο What Politics Means. Οι παραβάτες θα αντιμετωπίσουν νομικά μέτρα.