Μια ιστορία που πρέπει να έχει φινάλε. Δεν είναι η πρώτη φορά που όπως απέδειξαν σε ένα από τα ελληνικά νησιά, στην Κέρκυρα συγκεκριμένα, ο τουρισμός και οι δραστηριότητές της τουριστικής βιομηχανίας γενικότερα, καθίστανται κόκκινο πανί. Δεν αρκεί να σώζεις ένα άλογο που βρίσκεται ένα βήμα πριν τον θάνατο, αρκεί τουλάχιστον να κυνηγάς το εύκολο κέρδος… να είσαι εύκολο θύμα του.
Ποιο είναι όμως τελικά το πραγματικό θύμα;
Είναι εύηχο και ευάρεστο η τουριστική βιομηχανία ενός νησιού να σημειώνει άνοδο , μια και τους καλοκαιρινούς μήνες, αυτός είναι ο προορισμός της. Πόσο μάλλον σε μία περίοδο ακρίβειας, με ανόδους των τιμών -πράγμα που επηρεάζει και εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς-, η άνοδος αποτελεί θετική εξέλιξη και επιτυχία. Είναι επίσης το ίδιο ευχάριστο, να απολαμβάνει κανείς τις διακοπές του ανέμελα και ανώδυνα, ως επισκέπτης σε ελληνικό νησί. Να γεύεται τις ομορφιές της χλωρίδας και της πανίδας. Όλα αυτά όμως, έχουν κι ένα δικό τους τίμημα, όταν και μόνο όταν δεν αξιοποιούνται όπως πρέπει από τους υπεύθυνους. Εν προκειμένω, στην περίπτωση του νησιού της Κέρκυρας, η τουριστική βαρβαρότητα αποδείχθηκε με την κατάρρευση ενός αλόγου αμάξης, που χρησιμοποιούνταν για τον σκοπό της «αναψυχής». Πήγαινε – έλα, πήγαινε – έλα, σε 35 και άνω βαθμούς Κελσίου. Ο ορισμός της κακομεταχείρισης και της απανθρωπιάς. Και πόσες ακόμη τέτοιες περιπτώσεις που δεν κάνουν τον γύρο του κόσμου ή του διαδικτύου, είναι στην αφάνεια και θα παραμείνουν εκεί; Ο νόμος σίγουρα είναι μοιραίο και αναγκαίο να επιβάλλεται, η σκιά του ακολουθεί τον καθέναν, όπως και τον ιδιοκτήτη του αλόγου, παρόλα αυτά η ζημιά που προκλήθηκε είναι ανεπανόρθωτη. Γι’ αυτό, δε θα μπορούσε να μην υπάρξει η αντίδραση και η επακόλουθη κινητοποίηση από φιλοζωϊκούς συλλόγους, οργανώσεις κλπ. Άλλωστε, όταν υπάρχει ένα πρόβλημα σε μία κοινωνία, δεν φτάνει να υπάρχει απλά η αναγνώρισή του, πρέπει να υπάρχει και η κινητοποίηση γι’ αυτό και σε τελική ανάλυση, η συμμόρφωση του παραβάτη.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι ένα από τα αρνητικά του τουρισμού, είναι προπάντων η μανία για απόκτηση γρήγορου κέρδους, για τυχοδιωκτισμό. Αυτό έχει αντίκτυπο πέρα από τα ίδια τα ζώα και στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος, στην αλλοίωση της αισθητικής του τοπίου των νησιών και κάθε άλλο προς τουριστική αξιοποίηση προορισμού. Η τάση αυτή δυστυχώς, γίνεται αργά ή γρήγορα, μία κακή συνήθεια που υιοθετείται και αποθαρρύνει ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων στην κοινωνία. Ως εκ τούτου, εμπορευματοποιείται η ίδια η παράδοση και αλλοιώνεται η πολιτισμική εικόνα. Μακροπρόθεσμα, νοθεύεται και η φυσιογνωμία ενός ολόκληρου λαού.
Δεδομένων λοιπών όλων αυτών των αρνητικών παραγόντων που επιφυλάσσει ο τουρισμός, θα ήταν μια καλή ιδέα να τεθούν οι σωστές προϋποθέσεις για μία υγιή τουριστική δραστηριότητα, χωρίς κόστος. Μία πρώτη προϋπόθεση που κρίνεται κατάλληλη, είναι ο προσανατολισμός στο μακροπρόθεσμο και σταθερό κέρδος. Αυτό, κατ’ επέκταση, πρέπει να συνοδεύεται από την επακόλουθη αποδέσμευση των ανθρώπων από την νοοτροπία του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, μια νοοτροπία που σίγουρα βάζει στο στόχαστρο και την εκμετάλλευση ζώων, πόρων, στοιχείων της φύσης κ.ά. Μια ακόμη προϋπόθεση, είναι η σοβαρότητα, η συνέπεια και η υπευθυνότητα στην παροχή των ποικίλων υπηρεσιών, που σημαίνει εστίαση σε έναν ποιοτικό και αποδοτικό τουρισμό. Επίσης, θετικό στοιχείο θα αποτελούσε αναμφίβολα η ενίσχυση ήπιων µορφών τουρισµού (λόγου χάρη, αγροτουρισµός), οι οποίες θα διασφαλίζουν τον σεβασµό στον άνθρωπο, το οικοσύστημα και τη φυσιογνωµία ενός τόπου. Τέλος, πρωτεύοντα ρόλο φυσικά στην υπόθεση αυτή, έχει η πολιτεία, οι επιχειρήσεις και τα άτομα, τα οποία πρέπει με τη σειρά τους να προβούν στην υιοθέτηση µιας µακροπρόθεσµης πολιτικής για την τουριστική ανάπτυξη, η οποία θα αποτρέπει όσους αντιµετωπίζουν τον τουρισµό ως πηγή ευκαιριακού κέρδους και πρόσκαιρων οφελών.
Κλείνοντας, το πρόβλημα αυτό της τουριστικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, είναι ένα πρόβλημα που (όπως όλα τα προβλήματα), έχει και την ανάλογη λύση. Υπαίτιος δεν είναι μάλλον ποτέ μόνο ένας, αλλά έχουν ευθύνη όλοι για ένα καλύτερο μέλλον, που αφορά βαθύτερα μια ολόκληρη χώρα, όχι απλά έναν τόπο.
Αναμένουμε λοιπόν και προσπαθούμε για αυτό το φινάλε.
Συντάκτης: Νίκη Μαρία Παναγάκου