«ΓΙΝΕΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ , ΑΠΑΙΤΕΙΣΤΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ». Αυτό φώναζαν τον Μάη του 68 όλοι οι Γάλλοι στο Παρίσι: ενωμένοι φοιτητές, εργάτες, άνθρωποι όλων των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων διεκδικούσαν μαζί ελευθερία ισότητα αδελφοσύνη. Αυτές τις λέξεις τις θυμόμαστε βέβαια από την γαλλική επανάσταση και την ανατροπή της απόλυτης μοναρχίας. Η σημασία τους όμως δεν θα μπορούσε να αντηχήσει καλύτερα μια περίοδο και μια εποχή που οι πολίτες στην Γαλλία και κυρίως στο Παρίσι έγραψαν ιστορία και ενέπνευσαν όλον τον δυτικό πολιτισμό με την δράση τους και τον επαναστατικό τους αγώνα. Αποτέλεσαν έμπνευση για εμάς γιατί μας έμαθαν να διεκδικούμε τα όνειρά μας, το δίκιο μας, να σχεδιάζουμε το παρόν και το μέλλον και να αντιστεκόμαστε απέναντι σε ένα κράτος- κατεστημένο που ποδοπατά και ευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι κατανοητό ότι πρόκειται για μια κοινωνία ουτοπική, για την απόλυτη ελευθερία χωρίς στερήσεις, χωρίς φόβο, μια κοινωνία με έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης και του σεβασμού απέναντι σε αυθύπαρκτες οντότητες. Όμως, όπως βροντοφώναζαν και οι φοιτητές στο Παρίσι, πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές και να απαιτήσουμε το αδύνατο. Γιατί το αδύνατο, το ουτοπικό σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι καθημερινά για τα κεκτημένα και για τα σημαντικά που σου στερούν.
Κάποιος ίσως θα σκέφτεται ποια είναι η παρακαταθήκη και το κληροδότημα αυτών των μαζικών κινητοποιήσεων και γιατί οι Γάλλοι πολίτες πάντα παίρνουν την κατάσταση στα “χέρια” τους όταν πλέον τα πράγματα έχουν ξεφύγει όπως στα πρόσφατα γεγονότα με την μεταρρύθμιση του Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν για το συνταξιοδοτικό. Βεβαίως και δεν πρόκειται για μια και μοναδική μεταρρύθμιση ή πολιτική απόφαση η οποία οδήγησε τόσο κόσμο στον δρόμο. Το παράδειγμα των κίτρινων γιλέκων, ένα κίνημα που εμφανίστηκε στην Γαλλία στα τέλη του 2018 και επικεντρωνόταν αρχικά στο ζήτημα της αύξησης της τιμής των καυσίμων και μετέπειτα στην αγοραστική δύναμη των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων είναι χαρακτηριστικό. Οπότε και σημειώθηκαν, εξαιτίας της έντονης επιρροής του, έντονες συγκρούσεις μεταξύ των διαδηλωτών και της γαλλικής αστυνομίας.
Φωτογραφία διαδηλωτών στην Γαλλία το 2018
Από τον Ιανουάριο του 2023 έχουν σημειωθεί μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα. Το επίδικο σε αυτές τις κινητοποιήσεις δεν αποτελούσε μόνο η μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό (αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65) αλλά αφορούσε την γενικότερη δυσφορία των πολιτών απέναντι σε ένα κράτος το οποίο το θεωρούν εχθρικό. Η ίδια εκλογή του Μακρόν δεν αποτέλεσε έκφραση της επιθυμίας των Γάλλων να κυβερνηθούν από τον Mακρόν όσο τον φόβο τους μπροστά σε μια επικείμενη νίκη της Λεπέν. Επί 4 μήνες σε όλη την χώρα υπήρχαν εστίες διαδηλώσεων και εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ πολιτών που διαδήλωναν και της ισχυρής αστυνομικής καταστολής. Σημειώθηκαν επίσης καταλήψεις και εμπρησμοί σε δημόσια κτήρια με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον εμπρησμό του δημαρχείου του Μπορντώ από ομάδα διαδηλωτών. Πιθανώς η μεταρρύθμιση να περάσει και να νομιμοποιηθεί όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μακρόν θα «επικρατήσει». Μπορεί να επιβιώσει θεσμικά, διότι οι γάλλοι πολίτες θα τον επανεκλέξουν αν τεθεί ξανά το ενδεχόμενο επικράτησης της Λεπέν, αλλά θα είναι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της πολιτικής και ταξικής αναμέτρησης. Οι Γάλλοι δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να κάνουν πίσω συνεχίζοντας τις πιέσεις οι οποίες είναι σαφώς πιο έντονες και θα κάνουν δυναμικό κρότο στο τέλος. Και αυτό το έχει αντιληφθεί το “Μακρονικό” κράτος. Ο Γ. Μητραλιάς αναφέρει χαρακτηριστικά :
« Και δεν είναι μόνον ότι οι διαδηλώσεις της φετινής Πρωτομαγιάς ήταν πέντε ή ακόμα και δέκα φορές μεγαλύτερες από τις προηγούμενες των τελευταίων 3-4 δεκαετιών! Ούτε ότι, παρά το γεγονός ότι η μακρονική (αντι)μεταρρύθμιση έχει γίνει πια νόμος, οι Γάλλοι πολίτες συνεχίζουν να εναντιώνονται σε αυτή με τα ίδια συντριπτικά ποσοστά των τελευταίων τεσσάρων μηνών. (1) Ούτε επίσης, ότι τουλάχιστον ο μισός γαλλικός πληθυσμός δηλώνει ότι υποστηρίζει την συνέχιση και… σκλήρυνση των κινητοποιήσεων. Ούτε ότι το Διασυνδικαλιστικό όλων των (οκτώ) εργατικών Συνομοσπονδιών παραμένει ενωμένο, διαψεύδοντας καθημερινά τα ΜΜΕ που το βλέπουν να «διασπάται» εδώ και 4 μήνες. Είναι ότι ο Μακρόν, η πρωθυπουργός του και οι υπουργοί της δεν μπορούν να κάνουν πια βήμα έξω από τα γραφεία τους, χωρίς να έχουν απένταντι τους εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες πολίτες που τους γιουχάρουν αγρίως, φτάνοντας μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις να τους παίρνουν στο κυνήγι!».
Επομένως αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το επιτελικό κράτος του Μακρόν δεν μπορεί να καταστείλει αυτόν τον επαναστατικό αναβρασμό ούτε με την βοήθεια των αστυνομικών δυνάμεων αλλά ούτε κλείνοντας το “μάτι” στην ακροδεξιά. Και σαν άλλος Λουδοβίκος 16ος διερωτάται μάταια αν πρόκειται αν πρόκειται για κάποιου είδους εξέγερση. Οι Γάλλοι απαντούν ότι είναι μια επανάσταση που ήρθε για να αφυπνίσει να ξεσηκώσει και να μείνει σαν υπαρκτική κατάσταση στους πολίτες. Και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και ακόμα πιο έντονα στη 1 Μαΐου του 2023 καθώς και από τις κινητοποιήσεις που έλαβαν για μια ακόμα φορά χώρα στις 3 Ιουνίου και αφορούσαν το όργιο καταστολής των γαλλικών “ΜΑΤ” του Μακρόν. Η απάντηση απέναντι σε όλα αυτά είναι οι παρακάτω στοίχοι :
« και που θα γείρετε όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται πόσο να δείρετε εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη, μαζί με αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν την Βαστίλη »
Συντάκτης: Λυδία Γαβριηλίδου
Πηγές: