Ανά τους καιρούς, πολλές και διάφορες προσωπικότητες πολιτικών ηγετών πέρασαν από τον χώρο της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής σκηνής. Κάποιοι πολιτικοί ηγέτες άφησαν ένα δυνατό κοινωνικό και πολιτικό στίγμα και είναι αξιομνημόνευτοι μέχρι σήμερα, ενώ άλλοι είχαν μικρότερο αντίκτυπο, όπως είναι φυσικό. Στο παρόν άρθρο, θα αναφερθούν δύο πρόσωπα, που εκτιμώ ότι αξίζει να σκιαγραφηθεί συντόμως η πορεία και το έργο τους.

Ξεκινώντας από την Ελλάδα, ένας αξιοθαύμαστος και λαοφιλέστατος στην εποχή του έλληνας πολιτικός, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ίδιος, πέρα από την επιστημονική του ευφυία, δηλαδή την ακαδημαϊκή του ιδιότητα, ήταν αναντίρρητα, ένας χαρισματικός ηγέτης και ρήτορας. Αν ανατρέξει κανείς σε ντοκουμέντα ή βίντεο ομιλίας του στην πλατεία Συντάγματος, θα διαπιστώσει μία ολόκληρη λαοθάλασσα, να είναι συγκεντρωμένη στις συγκεντρώσεις του κόμματος του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση άλλων χωρών, ενάντια στην δικτατορία του 1967. Στο εξωτερικό, ανέπτυξε έντονη και αντιστασιακή δράση κατά της χούντας των Συνταγματαρχών, αρχίζοντας από την ίδρυση του ΠΑΚ, με αρχική έδρα την Στοκχόλμη. Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, πέτυχε να μακροημερεύσει πολιτικά και κυβερνητικά κατά το μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης. Μεταξύ άλλων, εντάσσεται στις μακροβιότερες ηγεσίες του ελληνικού κράτους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. της δεκαετίας του ’80 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα ελληνικά τεκταινόμενα. Αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη, ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα κυβερνήθηκε από ένα αμιγώς σοσιαλιστικό κόμμα. Την ευρωπαϊκή λοιπόν αυτή παράδοση, εισήγαγε στην Ελλάδα ο Α. Παπανδρέου. Το φαινόμενο αυτό, ήταν πρωτόγνωρο για την χώρα, όχι όμως για όλη την Ευρώπη, αφού η τελευταία είχε ήδη προάγει τα σοσιαλιστικά κόμματα σε βασικούς πόλους των πολιτικών της συστημάτων.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στόχευε σε μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας, οραματιζόταν ισότητα, καθώς και λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Ενδεικτικά, δεν πρέπει να παραλειφθεί -μεταξύ πολλών άλλων-  το εξαιρετικά σημαντικό βήμα που προέβη η κυβέρνηση του κατά την πρώτη της θητεία, την συνταγματική καθιέρωση της ισότητας των δύο φύλων, μόλις το 1984, παράλληλα με την σταδιακή συγκρότηση των νοοτροπιών των σχέσεων των δύο φύλων, που έτειναν να συντονιστούν με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες. Επειδή όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις, ο Ανδρέας ήταν μεν αγαπητός, είχε όμως και εχθρούς, όμως ένας ήταν «ο Αντρέας», όπως και τον προσφωνούσε πάνδημα το ελληνικό κοινό. Η επιρροή του ήταν τόσο σημαντική, όπου υπήρχε η τάση να δίνεται το όνομά του σε βαπτιζόμενα τέκνα της εποχής εκείνης. Ο ίδιος διακατεχόταν από νεωτεριστικές, προοδευτικές πολιτικές θέσεις (τουλάχιστον για την Ελλάδα), οι οποίες σφράγισαν το μετέπειτα έργο του και υπήρξαν φάροι αισιοδοξίας για τον ελληνικό λαό. Η παρότρυνσή του για μαζική συμμετοχή με το σύνθημα της «αλλαγής», θεμελίωσε την λαϊκή βάση του ίδιου του κόμματος του, η οποία στάθηκε πλοηγός στο μακρύ ταξίδι του στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ενστερνιζόμενος τις ανησυχίες των μαζών, εξέφραζε τις προσδοκίες τους, ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών και αφού απεβίωσε, χαρακτηρίστηκε τότε ως «ο τελευταίος λαϊκός ηγέτης». Και σήμερα όμως για πολλούς, δεν παύει να εκφράζεται με νοσταλγικό τόνο, το αποκαλούμενο «παλιό, ορθόδοξο ΠΑ.ΣΟ.Κ.» και ο σπουδαίος του ηγέτης.

Συνεχίζοντας, στον διεθνή χώρο, ένα δεύτερο πολιτικό πρόσωπο με σπουδαία και δυναμική προσωπικότητα, είναι η Ινδή Ίντιρα Γκάντι, η οποία μάλιστα είχε διατελέσει πρωθυπουργός της Ινδίας. Ήταν και παραμένει, η πρώτη γυναίκα στην Ινδία, που ανέλαβε πολιτικά καθήκοντα, για 15 συνολικά ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και αν είχε υποστεί φυλάκιση 13 μηνών, το απαράμιλλο θάρρος της, δεν έπαψε να την συνοδεύει στον αγώνα της για την εθνική ανεξαρτησία. Η Ίντιρα, από μικρή γαλουχήθηκε με την ιδέα μιας Ινδίας απαλλαγμένης από τη βρετανική κυριαρχία, αναπτύσσοντας δημοκρατικό πνεύμα. Άλλωστε ο πατέρας της, είχε διατελέσει πρώτος πρωθυπουργός της αυτόνομης πια, Ινδίας. Ο σύζηγός της επίσης ήταν πολιτικός. Επομένως το γενεαλογικό της δέντρο, είχε πολιτικές «ρίζες». Όχι μόνο στήριξε την Ινδία, αλλά ταυτόχρονα και την επανάσταση στην Ισπανία. Υπήρξε αναμφίβολα πολιτικός με όραμα και χάρισμα. Πρωτοστάτησε σε μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση της φτώχειας, της πείνας και του αναλφαβητισμού, συνθήκες που συνιστούν μάστιγα για ένα κράτος και έναν λαό. Συν τοις άλλοις, προχώρησε επιτυχώς στο ρηξικέλευθο εγχείρημα της «Πράσινης Επανάστασης» στον αγροτικό τομέα, που κατέστησε την Ινδία υπολογίσιμη δύναμη, στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων.

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε αντί επιλόγου, πως οι πολιτικοί ηγέτες κάποιες φορές μέσα στην ιστορία, χαράσσουν τόσο ανεξίτηλα τη σχέση τους με τη χώρα και τον λαό της, που οριακά σφραγίζουν με το έργο τους ή/και συμβολικά την ίδια την μοίρα του τόπου που πρωταγωνίστησαν.

Συντάκτης: Νίκη-Μαρία Παναγάκου