Πολιτικός αναβρασμός φαίνεται να έχει επικρατήσει στη Γαλλία, σχετικά με το συνταξιοδοτικό ζήτημα , εδώ και μερικές εβδομάδες τώρα. Το ίδιο μοιάζει να μην χαίρει δίκαιης και ομαλής διαχείρισης από την κυβέρνηση του Emmanuel Macron, αφού αυξάνει επιπλέον το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Συγκεκριμένα, από τα 62 έτη που προβλέπονταν μέχρι πρότινος, πλέον, πρόκειται να σκαρφαλώσει στα 64 έτη. Παρόλη τη θύελλα αντιδράσεων που ξέσπασε από μεγάλο μέρος του γαλλικού λαού, που αποφάσισε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και συγκεκριμένα στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότητης, ουδεμία προθυμία έδειξε ο Μακρόν τόσο για το σενάριο διάλυσης της Βουλής και ανασχηματισμού της, όσο και για εκείνο του δημοψηφίσματος. Εκ των έσω λοιπόν, οι αποφάσεις λαμβάνονται ωμά και αμετάκλητα, ενώ , την ίδια στιγμή, η λαϊκή οργή θέλει να πιάσει τόπο και σίγουρα να υπερισχύσει.
Για ακόμη μία φορά, η λέξη δημοκρατία βάφεται με μαύρο χρώμα. Σίγουρα, κινήσεις που δεν εναρμονίζονται με την λαϊκή συναίνεση και βγάζουν εκτός παιχνιδιού τον κάθε απλό πολίτη, είναι αξιόμεμπτες. Κι αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μακρόν, επέβαλε τη μεταρρύθμιση αυτή με προεδρικό διάταγμα εν τέλει, χωρίς καν να επιτρέπει την ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, μια δηλαδή δημοκρατική διαδικασία που μόνο αυτονόητη πρέπει να θεωρείται. Ειδάλλως, ας μη μιλάμε για δημοκρατίες και ας μη τρέφουμε ψευδαισθήσεις -illusions- στον λαό.
Οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα και τα πανό που σηκώθηκαν ψηλά, με χαρακτηριστικό εκείνο το πανό που έγραφε « το νερό χοχλάζει στους 100 βαθμούς, η Γαλλία στους 49,3%», και οι οποίες συνοδεύτηκαν από το κάψιμο ομοιωμάτων του Μακρόν, μοιάζουν με μία επανάσταση που θέλει να αφήσει το στίγμα της και να χαράξει μία νέα πορεία των πραγμάτων.
Από την άλλη όμως, όσο κι αν προξενούν εντύπωση όλα αυτά, άλλο τόσο, μια αναδρομή στο παρελθόν «ξύνει την πληγή». Ήδη, στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν, το 2019, ο Μακρόν επιχείρησε να αλλάξει το συνταξιοδοτικό, όμως η προσπάθειά του κατέληξε ανεπιτυχής, με αντίστοιχες διαμαρτυρίες να ξεσπούν τότε. Επομένως, οι άβολες απόπειρες μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, ακόμα ψάχνουν να βρουν την ευκαιρία να «χωρέσουν», μέσα στην κοινωνία… γιατί στην πολιτική… «χωράνε» με ακρίβεια! Πέραν αυτού όμως, κι άλλοι πολιτικοί ηγέτες, προέβησαν σε ενέργειες, που θορύβησαν τους πολίτες, όπως εκείνη το 1995, του Ζακ Ζιράκ , πρώην πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας και τους ώθησαν σε γενική απεργία και σε μαζικές διαδηλώσεις. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Συν τοις άλλοις, στον αγώνα αυτόν των Γάλλων, συλλογικότητες, όπως οι Femmes Solidaires, όχι μόνο κρίνουν την μεταρρύθμιση αυτή, ακατάλληλη, αλλά και άνιση, υπό την έννοια ότι ούτως ή άλλως, οι γυναίκες εργάζονται με επιτρεπόμενες άδειες, τις λεγόμενες γονεϊκές, που σχετίζονται με την ανατροφή των παιδιών τους και άρα, αναπόδραστα ο χρόνος τους στην παραγωγή, επιμηκύνεται. Συνεπώς, αυτό σημαίνει ότι οι γυναίκες αυτές, θα λάβουν την σύνταξή τους σε βάθος χρόνου, σχεδόν στα 67 έτη ( ; ) … αριθμός που πάλι , δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Η τωρινή κυβέρνηση πάντως, επαναπαύεται μάλλον στο πόρισμα ότι το προσδόκιμο ζωής πλέον, έχει ανέβει και ως εκ τούτου, οι άνθρωποι πρέπει να δουλέψουν κι άλλο, για το κράτος , να συνεχίσουν να είναι στην παραγωγή και στα μέτρα τους. Ταυτόχρονα, σημειώνεται εδώ, ότι η Γαλλία μπορεί να διαθέτει το χαμηλότερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ανάμεσα στις σημαντικές ευρωπαϊκές οικονομίες , εντούτοις, ο ενεργά εργαζόμενος πληθυσμός δαπανά ήδη μεγάλα ποσά μισθολογικών εισφορών.
Ας μη ξεχνά κανείς όμως μέσα σε όλα αυτά, ότι σχεδόν καμία τολμηρή μεταρρύθμιση , που κατάφερε να ξεσηκώσει τα πλήθη, δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, υπό την έννοια, ότι εγκιβωτίστηκε σ’ ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Ειδικά, αυτό σημαίνει ότι στη Γαλλία την περίοδο αυτή για την οποία μιλάμε, επικρατεί μια τεταμένη συγκυρία, στην οποία οι πολίτες, υφίστανται τις επιπτώσεις -μεταξύ άλλων – του υψηλού πληθωρισμού. Η οργή τους λοιπόν κορυφώνεται και απ’ ότι φαίνεται, έχει και διάρκεια.
Συντάκτης: Νίκη – Μαρία Παναγάκου