Η προηγούμενη δεκαετία στην Ελλάδα, ανέδειξε τον “εσφαλμένο” τρόπο ζωής και σκέψης των ανθρώπων γύρω από κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά ζητήματα. Βέβαια σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι στην ατζέντα όλων των πολιτικών και των κομμάτων υπήρχε μόνο η λέξη οικονομία, επιδόματα και άλλες τέτοιου τύπου παροχές που αποσπούσαν από άλλους σημαντικότερους τομείς, όπως της δικαιοσύνης, της κοινωνικής ισότητας, της παιδείας κ.α., ήταν ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός, προκαλώντας εν πολλοίς έτσι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, λίγο πριν το 2010.
Η αρχή της νέας δεκαετίας, βρίσκει την κοινωνία σε φάση επανάκαμψης όσον αφορά τον τομέα των οικονομικών και των διεθνών σχέσεων ως χώρα. Είμαστε στο μεταίχμιο του σήμερα και ενός νέου κύκλου της ιστορίας που πρέπει να κινηθούμε μαζί του, να μην αφήσουμε για ακόμα μια φορά να μας παρασύρουν οι εξελίξεις και τα γεωπολιτικά γεγονότα και είμαστε οι χαμένοι. Έχοντας έτσι υποβάθμιση των εθνικών συμφερόντων από σύμμαχους και παρεμβολή από αυτούς στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας για ακόμα μια φορά.
Μιλώντας στο σήμερα πηγαίνοντας για το αύριο. Πρέπει να ηγηθούμε οι ίδιοι του δικού μας μέλλοντος, να το υπηρετήσουμε, να κάνουμε ανάληψη ευθύνης ως λαός απέναντι στην ιστορία του τόπου μας, να μην αφήσουμε το πρόσφατο παρελθόν και τα λάθη του να μας εμποδίσουν να βαδίσουμε μπροστά, καθώς το ίδιο έχει δεχθεί επιρροές από την ρητορική του εκσυγχρονισμού, δεν κατάλαβαν όμως τι είναι ο εκσυγχρονισμός και πως επιτυγχάνεται. Εκσυγχρονισμός είναι να χτίζεται το μέλλον πάνω στο χθες, μέρα με την μέρα, χωρίς να αφήσουμε σπιθαμή αυτού που είμαστε πίσω, και όχι όπως γινόταν μέχρι πρότινος, που διάφορα κομμάτια της κοινωνίας επηρεαζόμενα από πολιτικούς ταύτισαν την πρόοδο με την απάρνηση αιώνιων συμβόλων που κράτησαν όρθιο το γένος σε καιρούς σκλαβιάς και κατοχής. Με αυτό τον τρόπο δεν προοδεύει ένας λαός, αλλά πυροβολεί τα πόδια του. Τα πολιτισμικά σύμβολα δεν απαρνιούνται, όσο ανίκανοι κι αν είναι αυτοί που ηγούνται του κράτους και κατά συνέπεια και των συμβόλων. Αυτά ανήκουν σε εμάς, αυτά ανήκουν στον λαό.
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να φανούμε αντάξιοι του πολιτισμικού μας βάθους και να το διαμορφώσουμε με όρους του σήμερα. Όμως θα πρέπει να θυμηθούμε αυτά που μας καθόρισαν ως λαό, την Ορθοδοξία ως πίστη, τα αρχαία διδάγματα των φιλοσόφων που πάνω σε αυτά χτίστηκε όλος ο σύγχρονος κόσμος (δημοκρατία, θέατρο, επιστήμες, κ.α) και αν κάτι από όλα αυτά το θεωρήσουμε ως ξένο, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Από την ιστορία προερχόμαστε, αυτή μας έφερε στο σήμερα και αυτήν οφείλουμε να υπηρετούμε.
Έτσι λοιπόν, για να κινηθούμε ασφαλέστερα προς την πρόοδο και να διαμορφώσουμε το αύριο με δικούς μας όρους, πρέπει να αναπτύξουμε ένα νέο όραμα, μια νέα μεγάλη ιδέα όπως του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος σήμερα θα αντιμετωπιζόταν από πολλούς ως φασίστας, δηλαδή μια Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, σε όρους πνευματικούς και ιστορικών γνώσεων των περιοχών και τι αυτές συμβολίζουν για εμάς και όχι σε όρους εδαφικής κατάκτησης. Να ενωθούμε με την γεωγραφία του τόπου μας. Δηλαδή να μην περιορίζουμε στο μυαλό μας την Ελλάδα μέχρι τον Έβρο και την Κρήτη, αλλά να την φτάνουμε μέχρι τις περιοχές όπου ήκμασε ο ελληνισμός. Οι συνθήκες δεν υπήρξαν ποτέ ευνοϊκότερες για την επίτευξη αυτού του σκοπού.
Τώρα είναι ο καταλληλότερος καιρός για τους Έλληνες, να επανασυνδεθούμε με τις ιστορικές μας βάσεις. Να μιλήσουμε για την Κωνσταντινούπολη, για την Τραπεζούντα, την Ιωνία, την Αμμόχωστο, χωρίς κόμπλεξ και δήθεν, ότι θα χαλάσουμε την φιλία μας με τους Τούρκους κατοίκους της Μικράς Ασίας. Φιλία μεταξύ μας δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ποτέ, δεν γίνεται να είμαστε φίλοι με τους γενοκτόνους και τους σφαγιαστές του λαού μας εκεί που δεν μπορέσαμε να διαφυλάξουμε τα συμφέροντά μας. Μπορούμε όμως να συνυπάρξουμε ειρηνικά σε ένα πλαίσιο σεβασμού που θα ξεκινήσει την ώρα που το Τουρκικό κράτος της Μικράς Ασίας αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ποντίων.
Όμως η σύγχρονη Τουρκία δείχνει να είναι στη δύση της τωρινής της υπόστασης. Ακόμα και αν αλλάξει στάση απέναντι στη διεθνή κοινότητα στο άμεσο μέλλον, ο τρόπος που έχει επιλέξει να ασκήσει το βαθύ κράτος την πολιτική του απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις, θα της προκαλέσει πολλά και δύσκολα προβλήματα. Αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι για τους Έλληνες, οι κεμαλικοί δεν είναι περισσότερο φίλοι μας, τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ελληνισμού έγιναν επί Κεμάλ και επί των Κεμαλικών κυβερνήσεων(Γενοκτονία Ποντίων, σφαγή της Σμύρνης, εισβολή στην Κύπρο). Ο Ερντογάν δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πιόνι του βαθέως κράτους, αλλά και ένα καμπανάκι της ιστορίας προς τις δυτικές δυνάμεις για το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, οι οποίες στο παρελθόν την συνέδραμαν και την βοηθούσαν, εθελοτυφλώντας για τα εγκλήματα που λάμβαναν χώρα στη Μικρά Ασία κατά της ανθρωπότητας, προκειμένου να την προσεγγίσουν, ώστε να ασκήσουν επιρροή και να ελέγξουν την Μέση Ανατολή. Μια φράση που χαρακτηρίζει την Τουρκία από αρχής της υπάρξεώς της είναι η φράση του Νεοκλή Σαρρή «Η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Τώρα είναι η στιγμή να το αναδείξουμε στα διεθνή φόρα, να μιλήσουμε για τον σκλαβωμένο λαό των Κούρδων και τους γενοκτονημένους λαούς των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Τα επόμενα χρόνια ανήκουν στους δυναστευόμενους λαούς της Μικράς Ασίας. Η πολιτική κατευνασμού δεν έχει κανένα απολύτως νόημα απέναντι σε έναν αμετανόητο κατά συρροή γενοκτόνο. Αυτή η τακτική μπορεί μόνο να βλάψει μακροπρόθεσμα τα εθνικά μας συμφέροντα.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Γαλάνης