Η έννοια της ατομικής ελευθερίας, διαδραμάτιζε ανέκαθεν καθοριστικό ρόλο, αφού είναι προσκείμενη προς την έννοια της ατομικής βούλησης και των λοιπών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, όπως έλεγε και ο γνωστός Ελβετός πολιτικός φιλόσοφος Ζαν – Ζακ Ρουσσώ, γεννήθηκε ελεύθερος και ίσος. Ο ίδιος , διαθέτει τέτοια προνόμια, που στέκονται ως κινητήριες δυνάμεις για την επιλογή και τον καθορισμό των αποφάσεών του. Ωστόσο, η ελευθερία τόσο ατομικά όσο και ευρύτερα, δεν είναι ένα δεδομένο αγαθό. Τούτο, το έχει αποδείξει άλλωστε η ιστορία ουκ ολίγες φορές. Οι σύγχρονες εξελίξεις, το αποδεικνύουν εξίσου. Διαρκώς, το αγαθό εκείνο, που λέγεται ελευθερία, χρήζει διεκδίκησης και ενίοτε επαναπροσδιορισμού ενώ δεν μεταφράζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Το ερώτημα δε, που τίθεται στη σύγχρονη πραγματικότητα , είναι το εάν και κατά πόσο η ελευθερία του ανθρώπου και των επιλογών του , πραγματώνεται και βρίσκει τρόπον τινά την γνήσια έκφρασή της ή απεναντίας, κινδυνεύει ποικιλοτρόπως. Ας σημειωθεί πως γενικά, ισχύει ότι κάθε ανθρώπινο ον, πράττει σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και τα δικά του κίνητρα. Μοναδικό πρόσκομμα σε αυτή τη συνθήκη, στέκεται ο νόμος, που πολλές φορές γίνεται αυστηρός και αδέκαστος κριτής. Κυρίως δε, αυτό είναι γνωστό σε χώρες για παράδειγμα της Μέσης Ανατολής , όπως το Ιράν, όπου επικρατεί ένα θεοκρατικό πολίτευμα και ακόμη και ο κώδικας ενδυμασίας των γυναικών, συνιστά κανόνα προς συμμόρφωση. Άραγε τέτοιοι κανόνες, αφήνουν περιθώρια ελευθερίας τελικά; Και αν ναι, πόσα ; Και γιατί άραγε να συνιστά παραβίαση, ή ανηθικότητα, η διαφορετική προσαρμογή της ενδυμασίας από το γυναικείο φύλο; Ερωτήματα που διεγείρουν τον νου και προβληματίζουν την ανθρωπότητα. Γιατί οι δυνάμεις ασφαλείας ή η λεγόμενη αστυνομία των ηθών του Ιράν–ειρωνεία!– συμβαίνει να εξαπολύουν βία και τρομοκρατία, καταπατώντας το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας; Κάπου εδώ, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η διατήρηση των ηθών , είναι προτιμότερο να συνιστά όφελος της παράδοσης και του έθνους, παρά αυστηρή επιταγή. Συγκεκριμένα , η βαναυσότητα, που καταλήγει , στην απώλεια της νεαρής αδικοχαμένης κοπέλας Μ. Αμινί στο Ιράν, κρούει αμέσως ,αμέσως τον κώδωνα του κινδύνου. Η αυστηρή επιταγή, για μια στιγμή , παύει να υφίσταται. Αντικαθίσταται από τις ηχηρές φωνές ανθρώπων, που επιλέγουν να σπάσουν την σιωπή τους, η οποία τόσα χρόνια, αντέχει να υπάρχει μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς.
Τούτο, χρήζει αντιμετώπισης όχι μόνο από ένα σύνολο ανθρώπων, από μάζες δηλαδή που επιλέγουν να κινητοποιηθούν με διάφορους τρόπους, αλλά από ολόκληρη την κοινωνία. Κι αυτό, διότι η ελευθερία του ενός, συνιστά ελευθερία όλης της κοινωνίας. Ιδού! Γυναίκες μαχήτριες του Ιράν, υπερασπίζοντας τα δικαιώματά τους, αποδεικνύουν στην πράξη, εξεγειρόμενες, τι πράγματι εστί ελευθερία. Γιατί μέσα στο σκοτάδι, πάντα θα υπάρχει λίγο φως. Διαδηλώσεις, μαντίλες που κάηκαν στην πυρά χωρίς δισταγμό, αποτελούν σημάδια μη ανεκτικότητας απέναντι στην σφοδρή καταπίεση που οι ίδιες υφίστανται. Μία καταπίεση που εντούτοις, υπήρχε ανέκαθεν και πλέον, ο αγώνας που εκφράζεται κατά της, έρχεται να υπενθυμίσει πόσο ανώτερη στέκεται η ανθρώπινη ρώμη, έναντι στο θηρίο που κατασπαράζει. Στο σημείο αυτό, την σκυτάλη είναι ανάγκη να την παίρνει κάθε φορά, η έμπρακτη διεκδίκηση της ατομικής ελευθερίας– αυτονομίας , που συνιστά σαφώς συλλογική ελευθερία-αυτονομία. Η μάχη για την καταπολέμηση , είθε την εξάλειψη της βιαιότητας. Η πράξη αυτή, δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι ασταμάτητη και στις μέρες μας, πιο απαραίτητη από ποτέ. Οι γυναίκες του Ιράν, πρωτίστως, δίνουν το κίνητρο και την ενθάρρυνση, όχι μόνο σε νεαρά άτομα, αλλά και σε κάθε ον, που επιλέγει να επικαλείται την ανθρωπιά. Το παράδειγμά τους, δίνει έμπνευση και αποτελεί δικλείδα ουσιαστικής εκτόνωσης. Μία εκτόνωση, που αναμφίβολα, βάζει ένα μεγάλο ‘’STOP’’ σε οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσης της τυραννίας.
Ναι σε αυτή την εκτόνωση.
Όχι σε εκείνη την υποταγή.
Συντάκτης: Μαρία-Νίκη Παναγάκου