Χωρίς καμία αμφιβολία μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να δηλώσει πως είμαστε όλοι σοκαρισμένοι από τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ουκρανία, με την κατάσταση να έχει πλέον απομακρυνθεί αρκετά από το επίπεδο της «αποτροπής» και του «πειθαναγκασμού» ως μέσα διεξαγωγής διπλωματικών υπηρεσιών. Το ορθότερο αυτήν την στιγμή είναι να μιλάμε για ‘’ανοιχτή σύγκρουση’’, ακόμη και για ‘’πόλεμο’’ μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αφού ήδη οι μάχες μαίνονται σε Κίεβο, Οδησσό, Μαριούπολη, Μικλάιβ και Χερσώνα, με την Ουκρανία να μετρά σύμφωνα με το Ουκρανικό Υπουργείο Υγείας 198 νεκρούς πολίτες (εκ των οποίων 3 είναι παιδιά) και 1.115 τραυματίες (με τα 33 να είναι παιδιά). Από την άλλη ο στρατός της Ουκρανίας υποστηρίζει ότι 3.500 Ρώσοι στρατιώτες είναι νεκροί και 200 αιχμάλωτοι, επίσης υποστηρίζει ότι έχουν καταστραφεί 102 ρωσικά άρματα μάχης (τάνκς), 14 αεροσκάφη και 8 ελικόπτερα, με τους αριθμούς όμως αυτούς να μην έχουν καταφέρει να επιβεβαιωθούν ακόμα από το BBC.
Μέσα στο χάος αυτό του πολέμου κρίνεται σημαντικό να αναφερθεί το ιστορικό πλαίσιο αυτής της διαμάχης καθώς και οι περιοχές για τις οποίες έχει γίνει ο περισσότερος λόγος τις τελευταίες μέρες. Αρχικά, η Κριμαία η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο «μήλο της έριδος» για τα δύο κράτη αποτελούσε μέρος της τότε Ρωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας έως το 1945, όπου και αποσχίστηκε, καθιστώντας την υπό Ουκρανική κυριαρχία. Αναταραχή προκλήθηκε όταν το 2014 επαναπροσαρτήθηκε από την Ρωσία με κάτι που οι Ουκρανοί χαρακτηρίζουν ως εισβολή και οι Ρώσοι ως μια νόμιμη πράξη στα πλαίσια παροχής νόμιμης βοήθειας στους ρωσόφωνους αυτονομιστές της περιοχής. Η Κριμαία πριν τα γεγονότα του 2014 και την εμπλοκή της Ρωσίας, αποτελούσε μια ειδική περίπτωση, αφού είχε το καθεστώς αυτόνομης δημοκρατίας, όντας κατοχυρωμένο από το Ουκρανικό Σύνταγμα, με το δικό της Κοινοβούλιο και ευρεία αυτονομία ως προς τη διαμόρφωση σημαντικών τομέων πολιτικής, όπως η σύναψη διεθνών συμφωνιών με την Ρωσική Ομοσπονδία. Η αυτονομία της αυτή ήταν αρωγός πολλές φορές εκτόνωσης αυτονομιστικών τάσεων και εθνοτικών συγκρούσεων στην περιοχή.
Σε ότι αφορά, την ανεξαρτησία του Ντονμπάς (η οποία περιλαμβάνει τις καίριες περιοχές του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) ήδη από το 2014 ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε παρουσιάσει εμμέσως πλην σαφώς τις προθέσεις του με το παράδειγμα της Κριμαίας, αφού σε τηλεοπτική του ομιλία ομιλία διαχώρισε την Κριμαία από την Νοτιοανατολική Ουκρανία, ενώ την ίδια περίοδο (1η Μαρτίου) Ρώσοι ένοπλοι αυτονομιστές ήλεγχαν τις πόλεις Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ και Χάρκοβο, στην ανατολική Ουκρανία «μαρτυρώντας» κατά κάποιο τρόπο το μοτίβο, την τακτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει και σε αυτές τις περιοχές στο μέλλον. Έτσι, υπό το παράδειγμα που ακολούθησε η Ρωσία στην Κριμαία με την παρέμβαση της πρώτης ύστερα από την έκκληση για βοήθεια του ηγέτη της Κριμαίας, Σεργκέι Αξιόνοφ, ενός φιλορωσικού ηγέτη.
Κάτω από αυτό το πρίσμα οι ηγέτες των πρόσφατα αποσχισθέντων «Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ» Ντενίς Πουσίλιν και Λεονίντ Πάσετσνικ αντίστοιχα ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια με επιστολές τους από τον Βλαντιμίρ Πούτιν για να αποκρούσουν την «Ουκρανική επίθεση» βάσει των άρθρων 3 και 4 των Συμφώνων Φιλίας, Συνεργασίας και Αλληλοβοήθειας μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των Δημοκρατιών τους, όπως ανακοίνωσε ο Ρώσος εκπρόσωπος τύπου Ντιμίτρι Πεσκόφ. Επομένως, οι επιστολές αυτές είναι αυτό που περίμενε ο Ρώσος Πρόεδρος για μια εισβολή στην Ουκρανία. Πλέον θα μπορούσε να «μπει» ως σύμμαχός τους και να τους παρέχει βοήθεια. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν διευκρινίσεις από τη ρωσική προεδρία εάν, πότε και πώς θα παρασχεθεί η ρωσική στρατιωτική βοήθεια στους αιτούντες. Ενώ παράλληλα ο ηγέτης του Ντόνετσκ Ντενίς Πουσίλιν κάλεσε το Κίεβο να απομακρύνει εθελουσίως τις δυνάμεις του από τη διαχωριστική γραμμή και να εγκαταλείψει το έδαφος της αυτοαποκαλούμενης «Λαϊκής Δημοκρατίας Ντονετσκ».
Τα γεγονότα είναι δραματικά και τα βίντεο που κυκλοφορούν αποτυπώνουν τον πόνο, τον φόβο και την λύπη των Ουκρανών πολιτών, οι οποίοι ως «έρμαια» πλέον των περιστάσεων παρακολουθούν τις εξελίξεις κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια τους δίχως να μπορούν να κάνουν κάτι. Το μέλλον είναι αβέβαιο και απρόβλεπτο καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ έχουν καταδικάσει τις πράξεις των Ρώσων χωρίς να έχουν προβεί σε κάποια πιο «απτή» ενέργεια που θα μπορούσε να αλλάξει το σκηνικό με «πρωταγωνιστή» το ΝΑΤΟ. Όπλα και εξοπλισμοί στέλνονται από την Δύση με σκοπό να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να αντιμετωπίσουν την Ρωσία με τον κύβο πλέον να έχει ριφθεί και για τα δύο κράτη.
Συντάκτης: Μιχαήλ-Άγγελος Τσοτάκος