Την στιγμή που οι φήμες για την κατάσταση της υγείας του τούρκου προέδρου μοιάζουν να πληθαίνουν και όλοι πια μιλούν για τον “μεγάλο ασθενή”, όλων το μυαλό πάει στις εκλογές της 14ης Ιουνίου 2023. Και μπορεί όντως οι εκλογές να πραγματοποιηθούν κανονικά, κανείς όμως δεν εγγυάται ότι θα γίνουν με τον Ερντογάν στην ηγεσία του AKP.
Οι πρόσφατες εικόνες του Ερντογάν, τον δείχνουν αρκετά καταβεβλημένο. Παρότι ο ίδιος εμφανίστηκε, μέρες μετά το tweet που μιλούσε για θάνατό του, να παίζει μπάσκετ φαίνεται να υπάρχει θέμα με την υγεία του. Όπως και να ‘χει , πλέον η καρέκλα της τουρκικής προεδρίας “τρίζει”. Η Δύση βλέπει πως δεν μπορεί να βρει κοινή γραμμή με τον Τουρκία και ποντάρει στην νέα ηγεσία.
Η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός του ΑΚP με τους γκρίζους λύκους του Μπαχτσελί καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις, ενώ ο Ερντογάν χάνει στις αναμετρήσεις, σχεδόν με κάθε αντίπαλο. Πρόσφατη δημοσκόπηση της αντιπολιτευόμενης Cumhuriyet, φέρνει πρώτο το ΑKP με 34,7% και ακολουθούν το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Κιλιντζάρογλου με 27,7% και το καλό κόμμα της Ακσενέρ με 12,7%, ενώ σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται HDP και MHP με 8,7% και 8,8% αντίστοιχα.
Αν όντως θεωρήσουμε τα αποτελέσματα έγκυρα, ο συνασπισμός AKP και MHP δεν συμπληρώνει το απαιτούμενο 50% και το ερώτημα που γεννιέται είναι με ποιόν θα συγκυβερνήσει ο Ερντογάν, αν όντως διεκδικήσει για ακόμη μια φορά την προεδρία;
Το σενάριο ανάληψης της εξουσίας από τους κεμαλιστές φαίνεται να διαψεύδεται προς στιγμήν. Αυτό που πάντως έχει επιβεβαιώσει η ιστορία είναι ότι όταν κλονίζεται η υγεία ενός ηγέτη ο κύκλος του εποφθαλμιά την θέση του. Η φήμες θέλουν τον Ακάρ σαν αντικαταστάτη, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να αγνοηθεί και ο Τσαβούσογλου που δείχνει να έχει ισχυροποιήσει την θέση του στο εξωτερικό. Έχει επαφές με τους περισσότερους ξένους διπλωμάτες και ηγέτες, ενώ φάνηκε να “πατάει πόδι” στην πρόσφατη κρίση που ξέσπασε με την απέλαση των δέκα πρέσβεων. Σε περίπτωση λοιπόν που η υγεία του Ερντογάν δεν του επιτρέψει να είναι και πάλι πρόεδρος της Τουρκίας, οι φιλοδοξίες των “έμπιστων” του τούρκου προέδρου, δεν θα τους περιορίσουν μόνο στα χαρτοφυλάκια τους.
Από την άλλη, δεν είναι σίγουρο ότι η εξουσία θα παραδοθεί ειρηνικά σε περίπτωση ήττας του AKP. Οι καταδίκες που τρέχουν σε βάρος του Ερντογάν αν επικρατήσει άλλη κυβέρνηση και διερευνηθούν δεν θα του στερήσουν μόνο την εξουσία αλλά και την ελευθερία του. Ήδη ο Σοϊλού ενισχύει την τουρκική χωροφυλακή. Είναι άραγε ενίσχυση της ασφάλειας της χώρας ή μπορεί να αποτελέσει την οπισθοφυλακή της προεδρίας κάτι που μπορεί να οδηγήσει την γειτονική χώρα σε εμφύλιο πόλεμο; Θα είναι άραγε η τύχη του Ερντογάν ίδια με αυτή του “πολιτικού του προγόνου” Μεντερές(ήδη η σημερινή Τουρκία έχει πολλά κοινά με αυτήν του 1960);
Συνεπώς, το ενδιαφέρον πρέπει να είναι μόνιμα στραμμένο στην γείτονα, ενώ δεν επιτρέπεται περιθώριο μηδενικού εφησυχασμού στις ένοπλες δυνάμεις και την πολιτική ηγεσία που θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αποκρούσουν ακόμη και το αναπόφευκτο, καθώς σύμφωνα και με την ρήση, “αυτός που έχει χάσει τα πάντα, είναι ικανός για τα πάντα”.
Βέβαια, δεν πρέπει να τρέφονται και αυταπάτες ούτε από την Ελλάδα, αλλά ούτε και από την Δύση συλλήβδην ότι μία ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης στην Τουρκία θα αλλάξει και την εξωτερική της πολιτική. Πολλοί είναι αυτοί που στην θέση της προεδρικής καρέκλας βλέπουν τον νυν δήμαρχο Κωνσταντινούπολης, Ιμάμογλου. Μεταξύ αυτών και η ελληνική πολιτεία(το έδειξε και η πρόσφατη συνάντηση Ιμάμογλου-Μητσοτάκη). Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεγελαστούμε. Ήταν αρχές του 2000 όταν όλοι μιλούσαν για τον ισλαμιστή, μετριοπαθή, υποψήφιο πρωθυπουργό της Τουρκίας που θα ασχολείτο με ισλαμιστικά θέματα, χωρίς επεκτατικές βλέψεις. Δύο δεκαετίες μετά τον θεωρούν ξοφλημένο και ανυπομονούν το τέλος του.
Συντάκτης: Φώτης-Νεκτάριος Αναστασόπουλος