Αν ο ναζισμός ή οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία μπορούσε να νικηθεί έστω και μερικώς μέσω δικαστικών αποφάσεων, τότε η δική της Νυρεμβέργης αποτελεί ένα ιστορικό δημοκρατικό φιάσκο.
Η δικαιοσύνη δεν καταδικάζει ούτε αθωώνει ιδεολογίες. Η μάχη των ιδεών δεν τελείωσε ποτέ σε δικαστική αίθουσα. Οι ιδεολογίες ακόμη και οι πιο αρτηριοσκληρωτικές βρίσκουν το δρόμος της προσαρμογής στο διάβα του χρόνου ή προσπαθούν να απεκδυθούν και να υπερκεράσουν “αμαρτίες” του παρελθόντος.
Αν η Χρυσή Αυγή ήταν απλώς μια εγκληματική οργάνωση απλώς φορώντας τον κομματικό/πολιτικό μανδύα προς τι τότε ο αντιφασιστικό αλαλαγμός; Προς τι το αίσθημα συλλογικής ανακούφισης και εξιλέωσης; Μάλλον γιατί δεν ήταν κυρίως εγκληματική οργάνωση. Ήταν πάνω απ’ όλα μια αντανάκλαση ιδεών και αξιών που παρέμειναν ζωντανές πλησίον μας και εντός μας και βρήκαν τον δρόμο να θεριέψουν και να φανερωθούν.
Οι ιδεολογίες όσο δεν περιμένουν τη δικαστική εξουσία να αποφανθεί για τη νομιμότητα ή την επιβίωση τους άλλο τόσο δεν εφησυχάζουν σε κόμματα και πολιτικές/θεσμικές δομές. Είναι ιοί που φωλιάζουν στα μυαλά ή/και στις δράσεις των ατόμων ακόμη κι αν παραμένουν τα άτομα για καιρό ” ασυμπτωματικοί φορείς” τους. Η καταστολή και πρόληψη παραμένουν κατ’ αναλογία σημαντικά εργαλεία (ίσως τα σημαντικότερα) πριν το αντίδοτο.